Νεράιδα με χάριν ξαπλωμένη,
που σ’ έχει ο Πεδιάς γειτόνισσά του,
αρπάζεις εις το κοίλωμα κρυμμένη
σαν μάγισσα το βλέμμα του διαβάτου.

Ωραία πόλις, άλλοτε πλουσία,
με θρόνον βασιλιά και βασιλέα,
αν έχασες τα πρώτα μεγαλεία,
αλλά σαν πρώτα πάλιν είσ’ ωραία.

Ακόμα σ’ ενθυμούνται οι περασμένοι,
κανείς να σε ξεχάσει δεν ευρέθη,
και Φράγκοι κι Οσμανλήδες κι άλλοι ξένοι
διψούν των αρωμάτων σου τη μέθην.

Σε τέτοιαν μυροβόλον ατμοσφαίραν,
που και νεκρόν μπορεί να αναστήσει,
με θόρυβον, με τύρβην την ημέραν
κινείται ο λαός σου σαν μελίσσι.
Αν ήσουν τέτοια, πρώτ’ από τη φύσιν,
στα χρόνια τα παλιά, τα περασμένα,
κι ο Όμηρος αν είχε σε γνωρίσει,
δεν ξεύρω τι θα έλεγε για σένα.

Βασίλισσα των πόλεων της νήσου
και σκλάβα με κομμένες αλυσίδες,
δεν ξεύρω ποία είναι η αρχή σου,
μα ξεύρω όσα έπαθες και είδες.