Έβγα, τρελέ μου Αρχάγγελε, βάλε φωτιά στους δρόμους,
με τα γειρτά φτεράκια σου που μάργωσαν στους ώμους.
Έβγα κι ό,τι είναι να καεί, κάψε με το έτσι θέλω,
κι ύστερα βάλε κι άναψε στα στήθια σου φουρνέλο.
Και κάψου μέχρι να γενείς κάρβουνο, αχός και στάχτη,
χάδι αυγινό του Ζέφυρου στου γλάρου το ριζάφτι.


Κάψου κι αλήθεια αν άξιζες πέντε ψωροπαράδες,
στη Γη, αιώνια θα γυρνούν τη στάχτη σου οι βοριάδες!
Tης ερημιάς μονόλυκος, του τρελαμένου ζάλη,
στάχτη ξανά πριν σωριαστείς, να ξαναζείς και πάλι,
ναύτης, ζωγράφος, σιδεράς, αδέκαρο ρεμάλι,
σφήκα στον νου του δικαστή, ίδρωτας του χαμάλη...
..............................................................................
Κάψου, να πάρει λίγο φως η νύχτα απ’ τη φωτιά σου.
Κάψου, κι ο κόσμος κρύωσε.Κάψου, άγγελέ μου! Κάψου!