Δε σε γουστάρω, δε σε γουστάρω πια,
τα `φτιαξα μόνος μου,
με τρώει ο πόνος μου,
τον ξύνω μόνος μου.

Δε σε γουστάρω πια,
πάρ’ τις ευθύνες σου,
πάρε τις φίλες σου,
χάρυβδες σκύλες σου.

Που τ’ ανακάλυψες
πως θα `μαι εγώ λαμπάδα σου,
να λιώνω σαν Ελλάδα σου;

Δε σε γουστάρω, δε σε γουστάρω πια,
σπαθί η κόψη σου,
βία η όψη σου,
κράτος οι απόψεις σου.

Δε σε γουστάρω πια,
όλο επανάληψη
και εγκατάλειψη
κάνω κατάληψη.

Που τ’ ανακάλυψες,
πως θα σαι εσύ ο νόμος μου
και κλέφτης κι αστυνόμος μου;

Δε σε γουστάρω, δε σε γουστάρω πια,
επαναστάτησα,
διόλου δε σάστισα,
τα όπλα τα `στησα.

Δε σε γουστάρω πια,
θέλω την προίκα μου
κι όλο το ΙΚΑ μου,
εν τούτω νίκα μου.

Που τ’ ανακάλυψες
πως θα `σαι εσύ σημαία μου,
και ΚΥΠ και ΜΑΤ και ΜΕΑ μου;

Ξύπνα Βασίλη... Ωχ!
Ξύπνα μωρό μου... πάει τ’ όνειρο μου!
Ξύπνα ξημέρωσε... πως με ξενέρωσε!
Ξύπνα Βασίλη... βοήθεια φίλοι!

Δε με γουστάρω, δε με γουστάρω πια,
δεν κάνω τίποτα
κι όσα ονειρεύομαι
μένουν ανείπωτα.

Που τ’ ανακάλυψε
πως τ’ όνειρο ήτανε χάι
και με ξυπνάει και μου τη σπάει.