Σου είχα χαρίσει ένα τραγούδι από παλιά
αν το θυμάσαι είναι αυτό που λέει για σένα
Στο παίρνω πίσω, δε σε ήξερα καλά
πάρε ετούτο που μιλάει μόνο για μένα

Με την κιθάρα μου σκιτσάρω μια μορφή
σου τη χαρίζω για τ’ απομνημονεύματά σου,
η φάτσα μου είναι με τη μύτη τη στραβή
κι ένα σημάδι στο λαιμό απ’ τον ερωτά σου.

Τώρα μοιράζομαι τη νύχτα μοναχός μου
κι είναι απόψε που σε θέλω πιο πολύ,
με προσπερνάει στη στροφή ο εαυτός μου
βγάζει μια εικόνα σου και με πυροβολεί.

Σαν ένας τοίχος με συνθήματα κι αφίσες
έγινε η σχέση που σου είχα εμπιστευτεί,
σαν κάποια στάση που με νύχτα και βροχή
το τρόλεϊ που `φυγε στέκεται και κοιτάει.

Όλη τη νύχτα μπρος στα μάτια μου σε βλέπω
πίσω απ’ τις ώρες, από ποτήρια και καπνό
Το `να σου πρόσωπο δυο πόντους από μένα
και τ’ άλλο πάντοτε κρυφό και μακρινό

Σπάνε οι χορδές μου, σπάνε σαν γυαλί
μου χαρακώνουν ετούτη τη μπαλάντα.
Να, στη χαρίζω θα `ναι η αμοιβή
κάθε φορά που θα ερωτεύεσαι για πάντα.

Σ’ αυτή την πίστα ίσως θα `ταν πιο σωστό
λόγια να βγω να πω χυδαία ξεφτιλισμένα
κι εσύ σε μια γωνιά να με χειροκροτάς
ώσπου η αυλαία να κατεβεί μόνο για σένα

Σ’ ευχαριστώ που ήσουν καλή σ’ αυτό το σόου
θέλω μονάχα μια φορά όπως και πρώτα
τώρα που τέλειωσα και χάνομαι ξανά
πάλι να ρθεις να μου σκουπίσεις τον ιδρώτα.