Κάθεται τα βράδια μέχρι πολύ αργά
πίνοντας μονάχος κάτι βαριά τσιγάρα,
δεν καταλαβαίνει την καινούρια μουσική,
θυμάται το Βαν Μόρρισσον και μελαγχολεί.

Από νωρίς αγάπησε τους στίχους του Σεφέρη,
μα τώρα πια δεν ξέρει, μα τώρα πια δεν ξέρει.
Βαρέθηκε να δραπετεύει στα όμορφα τραγούδια,
βαρέθηκε να ταξιδεύει στις μέρες που θα `ρθούν, στις μέρες.

Κάπως τα βολεύει κουτσά στραβά.
Ψήφισε τρεις τέσσερις φορές αριστερά
κι ας του φαινόταν να `ναι κωμωδία όλα αυτά.

Στων φεστιβάλ τη θλίψη ξανά θα περιπλανηθεί,
τρέμει μήπως ξαφνικά μ’ αυτήν συναντηθεί.
Λάθος ραντεβού σε λάθος καφενεία,
και μια ζωή δυο πόντους έξω απ τη ζωή.

Ακόμη κι αν αυτοί που θέλαμε δε γίναμε
ακόμη κι αν αυτοί που ήμασταν δε μείναμε.
Είμαστε ακόμα εδώ, είμαστε ακόμα εδώ,
ψάχνοντας στα τυφλά καινούριους τρόπους.

Αχ! είναι δύσκολο πολύ για μιαν αγάπη να χαθείς, να σβήσεις
μα δυο φορές πιο δύσκολο είναι γι’ αυτή να ζήσεις να ζήσεις.