Το φυτίλι σου αναμμένο σ’ ένα κόσμο βαλτωμένο
το τοπίο ήταν σύνηθες, το `κανες παραμυθένιο.
Τα λαμπιόνια αναβοσβήναν και σειόταν η γη
καταπάνω μου ερχόσουν, δυναμίτη μου εσύ.

Ήταν πρωί και έψαχνα καφέ να πάρω
ήρθες και μου `πες να σου στρίψω ένα τσιγάρο.
Στα δύο κόπηκα, έφυγε η μαγκιά μου
σιγοψιθύρισα πω πω βρε Παναγιά μου.

Είπα για λίγο να σου πιάσω την κουβέντα
μα σκέφτηκα πως έχω και μια γυναίκα.
Γιατί αν ενέδιδες μικρέ μου δυναμίτη
θα μ’ έδιωχνε πάλι η κυρά από το σπίτι.

Δυναμίτη, δυναμίτη, κάνε με και πάλι αλήτη,
βγάλε με από τα ίδια, καν’ τα όλα αποκαΐδια.

Το φυτίλι σου αναμμένο σ’ ένα κόσμο βαλτωμένο
καθώς στρίβω το τσιγάρο νιώθω πως αργοπεθαίνω.
Κοπανάει η καρδιά μου, μ’ έπιασαν και αρρυθμίες
σου το έδωσα μου γέλασες και να οι ταχυπαλμίες.

Με φίλησες και χάθηκες μέσα στον κόσμο
η πλάση μύρισε βασιλικό και δυόσμο.
Οι κήποι φόρεσαν τα άνθη τα καλά τους
κι λίμνες στόλισαν όλα τα νούφαρά τους.

Είπα να τρέξω να σου πιάσω την κουβέντα
μα σκέφτηκα πως έχω και μια γυναίκα.
Γιατί αν ενέδιδες μικρέ μου δυναμίτη
θα μ’ έδιωχνε πάλι η κυρά από το σπίτι.

Δυναμίτη, δυναμίτη, κάνε με και πάλι αλήτη
βγάλε με από τα ίδια, καν’ τα όλα αποκαΐδια.

Να μ’ έπαιρνες για λίγο εκεί που πας κι εσύ
να έπινα ρετσίνα αντί καλό κρασί.
Σ’ ένα παγκάκι ίσως ή σε μια ακρογιαλιά
ν’ αράζαμε στην άμμο με τ’ άστρα συντροφιά.

Δυναμίτη, δυναμίτη, κάνε με και πάλι αλήτη
βγάλε με από τα ίδια, καν’ τα όλα αποκαΐδια.