Πάλι καλά, που η καρδιά μου φρενάρει
χτυπάει ανάποδα κι όποτε γουστάρει.
Πάλι καλά, το μυαλό μου ας μπερδεύει
παλεύει, με ζόρι δουλεύει μα δεν έχει φρικάρει.
Πάλι καλά, που τα χέρια πονάνε
τα πάντα σπάνε μα αυτά δεν έχουν σπάσει.
Πάλι καλά, που η ψυχή μου όπως είναι κουρέλι
για πούλημα μία δε θα πιάσει.

Όλα καλά, πως με λένε
η ταυτότητα μάλλον ακόμα το ίδιο γράφει.
Όλα καλά, μα αν ο θάνατος
μόνο έχει κάτι καινούριο να μου μάθει.

Δώσ’ μου ένα ξυράφι να κοπώ
από μέσα μου να βγεις
να κυλάς και να σε βλέπω.
Δώσ’ μου ένα ξυράφι κι είναι αρκετό
αν ακόμα επιθυμείς
να μη μ’ έχεις, να μη σ’ έχω.

Πάλι καλά, που η φωνή μου μπορεί
ως το πρωί το όνομά σου σαν λύκος να ουρλιάζει.
Πάλι καλά, που ο τοίχος δεν πέφτει
κι ακόμα αντέχει μαζί μου να τα βάζει.

Όλα καλά δεν πειράζει
που στα `δωσα όλα και όλα πάνε στράφι
Όλα καλά κι αν ο θάνατος μόνο
έχει κάτι καινούριο να μου μάθει.

Δώσ’ μου ένα ξυράφι να κοπώ
από μέσα μου να βγεις
να κυλάς και να σε βλέπω.
Δώσ’ μου ένα ξυράφι κι είναι αρκετό
αν ακόμα επιθυμείς
να μη μ’ έχεις, να μη σ’ έχω.