Με ξύπνησε η λύπη μου
σαν βγήκε το φεγγάρι
στα φωτινά πελάγη του
μού `πε πως θα με πάρει.
Στ’ απέραντο του δειλινού
φεγγάρια όσα βγήκαν
σαν όνειρα παλιά του νού
περάσαν και χαθήκαν.
Φεγγάρια μου παλιά
πετούν σαν τα πουλιά
σε τόπους που περνώ
και δεν ξαναγυρνώ.

Φεγγάρια μου παλιά
κρατουν στην αγκαλιά
ταξίδι μακρινό
σε κάθε δειλινό.
Η σκέψη μου βυθίστηκε
φεγγάρι μου στο φως σου
κι οτι εμέν’ αρνήθηκε
δεν έγινε δικό σου.
Η σκέψη μου με ξύπνησε
στης μοναξιά τα μέρη
εκεί η αλήθεια ντύθηκε
κι έσβησε σαν αστέρι