Είναι ώρες που βουλιάζω μες’ στη σιωπή
μήπως και σωθώ.
Νύχτες, μέρες ίδιες μου μοιάζουν γιατί
εσύ δεν είσαι εδώ.

Βλέπω φίλους παλιούς και κολλητούς
έξω για πότο.
Τη ζωή μου σκορπάω με τρελούς ρυθμούς
για να ξεχαστώ.

Δεν το αντέχω άλλο αυτό στο όριο να ζω
θεατής του εαυτού μου κι εγώ.

Μ’ έχεις ξεχάσει στον σταθμό εδώ και χρόνια
οι ράγες λένε αγαπώ και τα βαγόνια.
Κράτησα δυο θέσεις στη ζωή σε περιμένω
πάρε με αγκαλιά και φύγαμε με άλλο τρένο.

Είναι ώρες που διέξοδο ψάχνω να βρω
σε θολό νερό.
Μια θυμώνω, μια ξεσπάω μα πάλι εδώ
στον κόσμο μου εγώ.

Τηλεόραση, ιντερνέτ, περιοδικά
δεν κάνουν διαφορά.
Τη ζωή μου γεμίζουν ανούσια
περνούν αδιάφορα.