Κοιμήσου μέρα κόκκινη της άνοιξης τα χείλη
πούχεις τον ήλιο στην καρδιά τη λευτεριά στα μάτια
και σε παινάει το δειλινό και σε ζηλεύει η αυγούλα.

Αχνογελά η αστροφεγγιά. Τ’ αγέρι ανατριχιάζει
στην ράχη ως τρέμει του πουλιού το μεσονύχτιο αγιάζι.
Ανάσανε κι η πέρδικα νυχοπατάει στα χόρτα
κι ο γαλαξίας ο φρουρός σού κλείδωσε την πόρτα.

Κοιμήσου και πλαγιάσανε τ’ αστέρια στις παντιέρες
είν’ το φεγγάρι στη σκοπιά στα καραούλια η πούλια
κ’ έχεις κουβέρτα σύννεφο και κούνια σου την πέτρα.

Χρυσό λιοντάρι ξάπλωσε στα πόδια σου το θέρο
ένα κλωνάρι θάλασσα στον ύπνο σου θα φέρω.
Παραγγελιά τ’ άσπρου νησιού γλαρό πανί σαλπάρει
απ’ τα μαλλιά σου ο θεριστής μια θημωνιά θα πάρει.

Κοιμήσου και παράγγειλα στην πόλη ένα τραγούδι
να σου το λένε οι όμορφες να σου το λέει ο Μάης
να το χορεύει η ξεγνοιασιά ν’ ακούει ο κόσμος όλος.