Φοβάμαι τη νύχτα σαν φτάνει,
το άδειο κρεβάτι για σένα μιλά,
θυμάμαι τα τόσα μου λάθη
κι η πίκρα μού βάφει τα μάτια θολά.

Τις νύχτες, του ρολογιού οι δείχτες,
μαχαίρια μοιάζουνε,
εμένα και την αγάπη μου για σένα,
μας κομματιάζουνε.

Φοβάμαι τη νύχτα σαν φτάνει,
το σπίτι ρημάδι με φώτα σβηστά,
λυπάμαι που όλα τελειώσαν,
τα όνειρα λιώσαν στην πόρτα μπροστά.

Τις νύχτες, του ρολογιού οι δείχτες,
μαχαίρια μοιάζουνε,
εμένα και την αγάπη μου για σένα,
μας κομματιάζουνε.