Έγινε η ορμή πάλι η αιτία
για μία συνουσία χωρίς καμιά ουσία
και αποφεύγω βλέμματα περίεργα
που προσπαθούνε απάντηση να βρούνε
για την απόμακρή μου στάση.
Μα δε ζούνε μόνοι τόσα χρόνια
κι έχω κουραστεί να λερώνω
μοναχός μου τα διπλά σεντόνια.
Σ’ ότι σιχαινόμουν μέχρι χθες
δίνω παρών και εκτονώνομαι
σε κάμαρες μικρές.

Μα όταν τελειώνω, δε καμαρώνω
κι όταν στο δρόμο ανταμώνομαι
με πρόσωπα γνωστά,
εγώ στεγνώνω και δε ζυγώνω,
μέχρι να φύγει από πάνω μου η βρομιά.

Μέρα γιορτινή για όλα τα ζευγάρια
και κάτω απ’ τα φανάρια ζητώ ρομαντισμό.
Σε λάθος μέρος ήρθες, ξάπλωσε μου λέει,
δεν έχω πολύ χρόνο, μισή ωρίτσα μόνο
αγχώνομαι, μα δε τη νοιάζει και πως νιώθω.
Μόνος, τόσα χρόνια κι έχω κουραστεί
να πληρώνω αδιάφορες συντρόφους
κι όμως.

Σ’ ότι σιχαινόμουν μέχρι χθες
δίνω παρών και εκτονώνομαι
σε κάμαρες μικρές.

Μα όταν τελειώνω, δε καμαρώνω
κι όταν στο δρόμο ανταμώνομαι
με πρόσωπα γνωστά,
εγώ στεγνώνω και δε ζυγώνω,
μέχρι να φύγει από πάνω μου η βρομιά.