Θυμάμαι που μου δάνειζαν τ’ αμάξια τους
και κρέμαγα στο χέρι τα κλειδιά τους
τα μπλουζ, τα σ’ αγαπώ και τα όνειρά τους.
Δεν ζουν εδώ.

Θυμάμαι που κρατούσα το τιμόνι τους
και πάταγα το γκάζι για να φύγω
τα χέρια στο λαιμό τους να τυλίγω.
Δεν ζουν εδώ.

Κάποιος από όλους είχε πει
είναι αμάξια οι άνθρωποι.

Θυμάμαι που μου δάνειζαν τ’ αμάξια τους
και έβαζα να παίζουν τα CD τους
στο πιάνο τώρα παίζω τη σιωπή τους.
Δεν ζουν εδώ.

Θυμάμαι κι όταν έβρεχε που κοίταζα
που στάζαν στο γυαλί τα δάκρυά τους
μαζί τους, λες και έμαθα μακριά τους.
Δεν ζουν εδώ.

Κάποιος από όλους είχε πει
είναι αμάξια οι άνθρωποι.

Θα περνάνε τα χρόνια και θα φεύγουν μακριά μου
θα κρατάω αγκαλιά μου τις σκιές τους σφιχτά.
Θα πετάω στις σκάλες τα ψηλά μου τακούνια
-θα επιστρέψει σε λίγο, ίσως να `χει δουλειά-

Κάποιος από όλους είχε πει
είναι αμάξια οι άνθρωποι.