Ζεις εδώ κι εκεί χωρίς καμιά ελπίδα,
αν και συχνά ξεπηδάς σαν αστεία νυχτερίδα,
να πετάς παντού σε είδα
κι αύριο θα `σαι αλλού,
πας και σπαταλάς το κάθε τι που έχεις
κάθε φορά που μιλάς, φλυαρείς και δεν προσέχεις,
μέσ’ στις λέξεις πάντα μπλέκεις
κι αύριο θα `σαι αλλού.

Είσαι η σκηνή του φόνου, κάτι που ποθώ,
είσαι το αίνιγμα του χρόνου, κάτι που αγνοώ,
είσαι ωραία σαν ιστός που υφαίνεται,
σα φωτιά που με καίει και δε φαίνεται.

Ζεις εδώ κι εκεί χωρίς καμιά ελπίδα,
κάθε φορά που ξυπνάς, κλαις και τρέμεις σαν πυξίδα,
σαν το μάτι του τρελού
και αύριο θα `σαι αλλού,
θέλεις και ζητάς το κάθε τι που βλέπεις,
αν και συχνά προτιμάς πράγματα που δεν αντέχεις,
μέσ’ στα ψέματά σου τρέχεις
κι αύριο θα `σαι αλλού.

Είσαι η σκηνή του φόνου, κάτι που ποθώ,
είσαι το αίνιγμα του χρόνου, κάτι που αγνοώ,
είσαι ωραία σαν ιστός που υφαίνεται,
σα φωτιά που με καίει και δε φαίνεται.