Στο μπαλκονάκι του ουρανού
λουσμένο φως του καντηλιού
σεργιάναγε ένα ξωτικό
που το φωνάζανε Λενιώ.

Φύλαγε αρχαία μυστικά
κι ορμήνευε τα ξωτικά
είχε γι αγάπη ένα φευγιό
τρύπιο σεντόνι για προικιό.


Το λαβωμένο της κορμί
πύρωνε η παραζάλη
πιρόγα στη βαλκανική
το υγρό της προσκεφάλι.

Με τα φεγγάρια της βροχής
γραμμούλες σκάλιζε φυγής
στο όνειρο παραβάτης
κόρη τρελή που ακροβατεί
μ’ εκούσια ανυπακοή
και λάθρα επιβάτης.

Στον άνεμο άπλωνε πανί
στην κουπαστή γιατάκι
τα μυστικά της έλεγε
στης πλώρης το κοράκι.

μα ήρθε καιρός κατσίβελος
σε τόπο ορημαγμένο
κι ο αυγερινός της μήνυσε
να με κοιτά σα ξένο

Στο καλντερίμι της ντροπής
τη σέρνουν οι αποστάτες
της ανοπαίας διαδρομής
τριακόσιοι εφιάλτες.

Σε άνομο συμβιβασμό
Βαλκανικό τιτανικό
και γύφτικα παζάρια
κουρσέψανε απ’ το Λενιώ
της τρελοκόρης το προικιό
και το `παιξαν στα ζάρια.

Στο πρόσωπο οι πυράκανθοι
στην αγκαλιά τ'ατσάλι
ψυχοραγεί και το Λενιώ
σε ξένη παραζάλη.

Θάνατος και ανάσταση
το αρχαίο ριζικό της
φωτιά και επανάσταση
το αδούλωτο προικιό της.