Δεν ξέρω πώς ζεις,
δεν με νοιάζει πού μένεις,
αν όνειρα έχεις
ή αν όνειρα πουλάς.

Αν πάλι μπορείς
στη βροχή να χορεύεις,
αν σέρνεσαι, αν τρέχεις
ή αν περπατάς.

Ξέρω μονάχα πως περνάει και ξεχνάει
το μαύρο τρένο της ζωής
και στα βαγόνια του τα φώτα είμαστε εμείς.
Και κάθε ώρα που χτυπάει, σου ζητάει
ένα χαμόγελο να βρεις
γιατί τον χρόνο δεν τον νίκησε κανείς.

Χειμώνας περνάει
τον ίσκιο του σέρνει,
η μέρα γερνάει
κρύα νύχτα μας φέρνει.

Σε ποια γειτονιά
σκοτείνιασε ο δρόμος
και `γω είμαι μόνος
κι ας μένεις κοντά.

Ξέρω μονάχα πως περνάει και ξεχνάει....

Χωρίς οδηγό
τα ίχνη διαβάζω,
χωρίς να κοιτάζω
την άκρη θα βρω.

Δεν ξέρω πώς ζεις,
δεν με νοιάζει πού μένεις,
ακόμα προφταίνεις
να με βρεις ζωντανό.