Σε χάρτινο καράβι μια μέρα θ’ ανεβώ,
τα χάρτινα όνειρά μου να βγάλω στο γιαλό,
πλήρωμα θα σε πάρω, αγάπη μου μικρή,
να μην παραπονιέσαι πως μένεις μοναχή.

Θα `μαι καραβοκύρης σε χάρτινο σκαρί,
με άγνωστη πορεία, πυξίδα μου, εσύ.

Η Κίρκη μου θα είσαι κι η καπετάνισσα,
στα πέλαγα του ονείρου ν’ ανοίγουμε πανιά
και θα σε ταξιδεύω σε μέρη μαγικά,
σε τόπους που ζηλεύεις μα δεν μπορείς να πας.

Θα `μαι καραβοκύρης σε χάρτινο σκαρί,
με άγνωστη πορεία, πυξίδα μου, εσύ.

Φοβάμαι μην τελειώσει το όνειρό μου αυτό,
του ήλιου η πρώτη αχτίδα μη μ’ εύρει ναυαγό,
αν κάποιος με ξυπνήσει, θέλω να είσαι εσύ,
με το χαμόγελό σου κι ένα γλυκό φιλί.

Θα `μαι καραβοκύρης σε χάρτινο σκαρί,
με άγνωστη πορεία, πυξίδα μου, εσύ.

Αν κάποιος με ξυπνήσει, θέλω να είσαι εσύ,
με το χαμόγελό σου κι ένα γλυκό φιλί.