Υπάρχει μέσα μας και ζει του κόσμου η ηλιαχτίδα
Αυτή που δίνει τη ζωή και βάζει τη σφραγίδα
Η σκέψη της μοναδική, η πιο λαμπρή σελίδα
Μια ηρωίδα στη ζωή, μάνα η πρώτη ελπίδα.

Η πρώτη λέξη απ τα παιδιά, η αρχή και η κοιτίδα
Αυτή που πάντα προσπέρνα, μπόρα και καταιγίδα
Της θάλασσας η αγκαλιά, αρχαία Νηρηίδα
Που με σοφία όμως κρατά, της γης την αντηρίδα.

Υπάρχουν όμως και αυτοί, που ζουν μες στο σκοτάδι
Και άγραφοι νόμοι και τυφλοί, τους ντύνουν κάθε βράδυ
Άνθρωποι που είναι πια νεκροί, σε αισθήματα και σκέψεις
Που μια σκιά τους οδηγεί, και εσύ πώς να αντέξεις.

Θέλεις να βάλεις μια φωτιά, σε αυτή την κοινωνία
Που εκμεταλλεύεται πολλά και ζει στην αμαρτία
Να μην υπάρξει πια ξανά, γυναίκα να πονάει
Νόμος να γίνει η αγκαλιά κι εκείνη να γελάει.