Κλείσε τα μάτια σου, μη με κοιτάξεις
βγάζω τη μάσκα μου και θα τρομάξεις
έχω περάσει από χρόνια το τέρμα
κι έκρυψα μία ευχή σ’ ένα κέρμα
που έπεσε μες στα βαθιά τα νερά σου
μήπως και γίνω εγώ στα όνειρά σου
κάτι μικρό μα δικό σου...!

Μέσα στο δάσος σου γίνομαι ήχος
στις μελωδίες σου άψυχος στίχος
είμαι το φως που τρυπά τις περσίδες
ένα αστέρι που πάλι δεν είδες
κι όμως για σένα θα λάμπω τη νύχτα
κι ας μου χρωστάς άλλη μια καληνύχτα
άσε με μόνο να δω πως κοιμάσαι
και θα μαι πλάι σου να μη φοβάσαι...

Πως ν’ αγαπήσεις με φως και μελάνι
πως να επιβάλεις στη σκέψη να χάνει
κύκνειο άσμα το γέλιο σου απόψε
πάρε λυμένο μαχαίρι και κόψε

Στο μαξιλάρι σου πάνω θα σκύψω
δεν έχω δάκρυα άλλα να ρίξω
έχουν στεγνώσει κι αυτά σαν κι εμένα
κι αυτά που είχα τα είχα για σένα
να πέφτουν πάνω σου να σε δροσίζουν
καθώς κυλάνε να σε νανουρίζουν
έτσι απλά για να νιώθεις γαλήνη
μόλις ο ύπνος την πόρτα σου κλείνει

Πως ν’ αγαπήσεις με φως και μελάνι
πως να επιβάλεις στη σκέψη να χάνει
κύκνειο άσμα το γέλιο σου απόψε
πάρε λυμένο μαχαίρι και κόψε

Δε με πειράζει που μ’ έχεις ξεχάσει
πώς η καρδιά να σε καταδικάσει
μη με ρωτάς αν μπορώ, αν αντέχω
τον εαυτό μου εγώ να προσέχω
όσες φορές και να παίξω θα χάσω
βλέπεις ποτέ μου δεν βρήκα τον Άσσο
Παρ’ την καρδιά μου κομμάτι κομμάτι
πριν μου γυρίζεις και πάλι την πλάτη
αιώνες κρύβομαι για να ξεχάσω
θέλω τον πάγο της σκέψης να χάσω
μα σαν την λάβα στο όνειρο μπαίνεις
τι κι αν πονάω, εκεί...επιμένεις
Πρέπει ως συνήθως εσύ να κερδίσεις
άλλη μια νύχτα ξανά να νικήσεις
κι εγώ σκιά στην δική σου αρένα
ψάχνω απόψε και πάλι για μένα
Τα χω χαμένα νομίζω τελείως
αυτός ο κόσμος μου μοιάζει γελοίος
ίσως και όλα αυτά που σου γράφω
αν τα διαβάσεις ποτέ δε θα μάθω
όμως για μένα θα είναι τραγούδι
ένα παρθένο της νύχτας λουλούδι
που θα σ’ αγγίζει κρυφά στο σκοτάδι
σαν ένα ήσυχα ανέλπιστο χάδι

Πως ν’ αγαπήσεις με φως και μελάνι
πως να επιβάλεις στη σκέψη να χάνει
κύκνειο άσμα το γέλιο σου απόψε
πάρε λυμένο μαχαίρι και κόψε

Έτσι κι αλλιώς εγώ πρέπει να φύγω
για να γυρίσω και πάλι σε λίγο.......