Ήταν ένα μικρό τριφύλλι που ήθελε φύλλα τέσσερα
για νά `χει τύχη στη ζωή, να ζει για πάντα ελεύθερα.

Ξεκίνησε γλυκό πρωί για νά `βρει το άλλο φύλλο
και άφησε το σπίτι του και τον καλό του φίλο.

Στο δρόμο που επήγαινε βρήκε μικρό ρυάκι
που είχε γάργαρα νερά και ένα γεφυράκι.

Στην άλλη άκρη του νερού ήταν ένα παπί μικρό
που ήθελε κύκνος να γενεί κι εκεί καθόταν μοναχό.

Ξεκίνησαν μαζί να βρουν του ουράνιου τόξου τη μεριά
γιατί ήξεραν πως κάπου εκεί υπάρχει για όλους γιατρειά.

Όμως άκρη δεν έβρισκαν, μα ούτε καν τη μέση
περνούσε ο ήλιος κι η βροχή κι η γη άλλαζε θέση.

Κι έτσι περνούσε ο καιρός κι οι εποχές αλλάζαν
τα δυο τους μεγαλώσανε, βαθύτερα κοιτάζαν.

Στ’ αστέρια έκαναν ευχές κι ας γνώση αποκτήσαν
μάθαν πως όσα ήθελαν στα παραμύθια υπήρξαν.

Μικρό παραμυθάκι μου, σε σένα εγώ πιστεύω
με σένα εγώ μεγάλωσα, με σένα ταξιδεύω.