Τι τρομερός, τι τρομερός,
που `ναι κι αυτός ο αλητισμός!

Τέτοια μιλώ, παραμιλώ,
την κάθε μέρα και γελώ
με τον ανόητο εαυτό μου,

πο `χει πιστέψει στη ζωή και την ερμιά του δρόμου.

Σήμερις έχουμε ψωμί,
κι αν δεν υπάρχει, θα βρεθεί.

Με τέτοια σκέψη τριγυρνώ
εδώ κι εκεί κι όλο περνώ
πάντα μες στ’ όνειρο, στην πλάνη,

και το κουφάρι μου γερνά, κοντεύει να πεθάνει.

Κάποιαν αγάπη καρτερώ
και θα `ρθει σύντομα, θαρρώ.

Φτωχή καρδιά, καρδιά τρελή,
πο `χεις πεποίθηση πολλή
στα μαδημένα τα φτερά σου,

είν’ ο αγέρας δυνατός κι ανάλαφρη η χαρά σου.

Δεν ήρθε απόψε. Τι μ’ αυτό;
Στη μοναξιά θ’ αναπαυτώ.

Ίσως και να `ρθει την αυγή,
εδώ στον πάγκο να με βρει,
μ’ ένα φιλί να με ξυπνήσει.

Τάχα γιατί ν’ απελπιστώ κι αν λίγο ακόμη αργήσει;
Ω τι γλυκός, ω τι γλυκός,
που’ ναι κι αυτός ο αλητισμός!

Τέτοιον επίλογο θα πω,
σα μια νυχτιά θα κοιμηθώ
στον ουρανό από κάτου,

και θ’ απλωθεί τριγύρω μου το σκότος του θανάτου.