Στα συρτάρια μου έπειτα από καιρό,
πάλι το δαχτυλίδι σου βρήκα.
Το κρεμούσα από μια κλωστή στο λαιμό
κι ένοιωθα πως κοντά μου σε είχα.

Στο λαιμό φιλί που μου χάρισες.
Το ταξίδι, ευχή που δεν κράτησες.
Το φορώ και ξανά
στο μυαλό μου γεννά,
σκέψεις μάγισσες.

Το ασήμι του ξεθωριάζει κι αυτό
κι όλος ο κόσμος δίχως εσένα
και φοβάμαι πως αν γυρίσω να δω,
θα `ναι τα ονόματά μας σβησμένα...