Κάτι παγωμένα βράδια του Γενάρη.
Την ακούω να γλιστρά στο διαμέρισμα σαν φάντασμα.
Τη νιώθω από το τρίξιμο της πόρτας.
Η προγιαγιά μου η Λοξία, η Μπρουσαλού.

Χώνεται αθόρυβα στο δωμάτιο
της κόρης μου που κοιμάται.
Πάντα τρεις στρώσεις από πανιά
στο ξύλινο μπαστούνι της
τυλιγμένα με λαστιχάκι στο πόδι
για να μην τρίζει κι ενοχλεί.

Τη φτύνει, την ξεματιάζει, τη σταυρώνει τρεις φορές
"Αχ, το γιαβρί μ'" ξεστομίζει δακρυσμένη.

Ύστερα σέρνεται ως την κουζίνα
και ψάχνει για κανένα κομμάτι σοκολάτα.
"Τόσο τσουκ, κουζούμ, να γλυκαθώ..."
Με παρακαλά, νομίζοντας πως μιλάει στην κόρη της.

Κόβω ένα κομμάτι σοκολάτα και της το δίνω.

Το κρατά στα δόντια
όπως στην αρχαιότητα τον οβολό οι πεθαμένοι
και βιάζεται να διαβεί στην απέναντι όχθη.