Μες στα στήθια ή συμφορά
σαν το κύμα πλημμυρά,
σέρνω το βαρύ μου βήμα
σ’ ένα μνήμα!

Σαν μ’ αρπάχθηκε η χαρά,
που εχαιρόμουν μια φορά,
έτσι σε μιαν ώρα...
μες σ’ αυτήν την χώρα
όλ’ άλλαξαν τώρα!

Και από τότε, που θρηνώ
το ξανθό και γαλανό
και ουράνιο φως μου,
μετεβλήθη εντός μου
και ο ρυθμός του κόσμου.

Νιοί και νιές που περπατούν
και φαιδρά με χαιρετούν,
η φαιδροτότη των θα λείψει
άμα ιδούνε να προκύψει
η ιδική μου θλίψη.

Ως και τα μικρά παιδιά
που έχουν εύθυμη καρδιά
κάνουν πρόσωπο θλιμμένο
σαν με βλέπουν να διαβαίνω
τον ορφανεμένο.

Εις τον πρίνο, στην ελιά
τα γλυκόφωνα πουλιά,
που `ναι για να κελαηδούνε,
και τον ίσκιο μου να ιδούνε
σιωπούνε.

Και ο γαλάζιος ουρανός
σαν τον βλέπω, ορφανός
όψη στρέφει
φως τα ωραία του νέφη
δεν τα στέφει.

Και η θάλασσα η πλατιά,
δίχως μάτια, δίχως `φτιά
όταν νιώσει το αργό μου βήμα,
ησυχάζει πια το κύμα,
σαν να κλαίει: Αχ, τι κρίμα!

Στο λιβάδι το βαθύ
η φωνή μου να ακουσθεί,
τα φαιδρά τα πεταλούδια
παραιτούνε τα λουλούδια,
τα τραγούδια!

Και το ρυάκι, που λαλεί
παραμύθια και π’ λαλεί,
στην σκιάν μου σαν διαβαίνει,
σιωπά και μένει
και δεν κρένει.

Και το αγέρι το φαιδρό,
εις το φύλλωμα το αδρό,
σαν με νιώσει,
δεν μπορεί πλέον να δώσει
αρωμάδα τόση.

Μόν’ ο άγριος ο βοριάς
κρύος, μελανής θωριάς,
καβαλάρης πάνω στ’ άτι
μου σφυρίζει στ’ αυτί κάτι
και διατάττει:

"Και αν σε δω παντοτινά,
εις τον ψεύτη κόσμο αυτό
την χαρά σου στερημένος
είσαι ξένος!"

Βάλ’ το στέμμα κατά γη,
δεν είναι χαράς πηγή,
σκήπτρο το κρατούν και οι λύκοι,
οχι ανάκτορα και οίκοι,
γη σου ανήκει.

Μες στα στήθια η συμφορά
σαν το κύμα πλημμυρά
σέρνω το βαρύ μου βήμα
σ’ ένα μνήμα!

Τον σταυρό τον αψηλό
αγκαλιά γλυκοφιλώ
το μυριάκριβο όνομά της,
κι απ’ τα χώματα της
η φωνή της η χρυσή
μου φωνάζει "έλα και σύ
δίπλα στο ξανθό παιδί σου
και κοιμήσου!"