Τις νύχτες, στο Κανάλ ντ’ αμούρ
οι εραστές νυχοπατώντας επιστρέφουν.
Ψίθυροι και στεναγμοί σκίζουν τη σιγαλιά.
Του έρωτα κελεύσματα ακούγονται και πάλι.
Σώματα π’ αγαπήθηκαν στα όρθια, στα βιαστικά,
ξαναθυμούνται και ριγούν.
Σπασμοί λαθραίοι ζωντανεύουν.

Εξόριστοι από τη μνήμη των παιδιών τους,
δεν έμεινε πλέον ούτε δέρμα ούτε αίμα ούτε αφή.
Μόνο σε κάτι παλιές, τριμμένες φωτογραφίες
θ’ αντικρίσεις την όψη τους.

Και το κανάλι του έρωτα
που είδαν τα μάτια του πολλά
κατάντησε πάρκινγκ για αμάξια δικηγόρων.

Κι αυτό κοντεύει πια να τους ξεχάσει.