Σαν γέρνει η πούλια αποσταμένη σαν παιδί
πάνω στης πλώρης το κατάρτι
τότε κοιτάζω μες στο χάρτη
να βρω ενός άλλου κόσμου το κλειδί.

Τότε τους μύθους κάποιας άλλης εποχής
σα ναν΄φτερούγες ξεδιπλώνω
πάνω στο κύμα που δε σώνω
κι αναμετρώ τους δρόμους της ψυχής.

Πάνω στης θύμησης την κίτρινη ρωγμή
γυμνές χορεύουν οι αυλητρίδες
χορούς απ΄όλες τις πατρίδες
χωρίς αντάλλαγμα και πληρωμή.

Κι ενώ σε κρέμασα στα στήθια φυλακτό
για να διαβώ τις Συμπληγάδες
μέσα στα μάτια σου οι Κυκλάδες
μ΄άστρα και μ’ ήλιους παίζανε κρυφτό.

Μα δε θ΄ακούσω τη φωνή του αηδονιού
σαν θα ΄ρθει η ώρα να πληρώσω
για την καρδιά που θα σκοτώσω
στα βρωμικα στενά του λιμανιού.