Μια μέρα θα πάμε μαζί
στη Λυρική των Αθηνών
για να πετάξω από πάνω μου
τις λάσπες και τα χερσαία νερά
και επειδή οργάνωνες το τέρμα Πατησίων
έτσι ώστε το θείον να σε ξεχωρίζει συνεχώς
πράγμα που δεν το έκανε
για κανέναν ποιητή απολύτως
ακόμη και όταν στο λευκό κρήδεμνο της ημέρας
μεταξύ των άκρων του λιμανιού της Θεσσαλονίκης
η ίδια η Θεοτόκος
και άνθρωποι θεατρικοί των σταδίων
τα έβαζαν με τη διαρκή επανάληψη
των χαραμάτων και του ηλιοβασιλέματος
αλλά και με την αστάθεια της πολεοδομίας
και των εξεγέρσεων
και επικαλούνταν μόνο τους ποιητές.
Θα είχε ποιητές και εκείνη η εποχή
και αγάλματα για μιαν αιωνιότητα.
Βέβαια οι άνθρωποι επικαλούνται συνήθως το θείον
και ύστερα θεσμοθετούν το ορθό
ό,τι δηλαδή κατέστρεφαν συνεχώς
και κανένας τους δε θέλει το ανθρώπινο.
Έτσι φαίνεται.
Και καλύπτουν τα μέλλοντα με συνδυασμούς ανθέων.
Όμως εμάς είναι τέτοια η έκσταση που μας έχει καταλάβει
που προσεγγίζουμε το ύφος ποιητών
και χωρίς να γνωρίζουμε σε ποιον κύκλο βρισκόμαστε
βλέπουμε τα μαυροπούλια του απογέματος
στο πάρκο του τέρματος της οδού Πατησίων.
Είναι μια συνομιλία των δικαίων και των αδίκων
με την εποπτεία του Θεού.
Μια μέρα θα πάμε μαζί
στη Λυρική των Αθηνών.