Ότι αγαπάς δεν έχω, ούτε παρηγοριά.
Μα σαν περνάς σε βλέπω και λάμπει η γειτονιά.

Χαμήλωσε τα μάτια σου να δουν δυο φυλακές.
Η μια μου βάζει σίδερα κι η άλλη κλειδαριές.

Βάλε φωτιά στη σκέψη μου ν’ ανάψει να καεί.
Σαν με ξυπνά τις νύχτες μου και ψάχνει να σε βρει.

Να `ταν τα λόγια μου κλειδιά εκείνα που λυγάνε
Για να σ’ ανοίξουν την καρδιά και μέσα να με πάνε.