Ξέρεις νομίζω κάπου σ’ έχω ξαναδεί
Μη με ρωτήσεις που και πότε δε θυμάμαι
Μα έχουμε πολλές φορές συναντηθεί
Από παιδί και τώρα πια δε σε φοβάμαι

Ήσουν στιχάκι ποιητή του περασμένου αιώνα
Μινόρε θα `σουν της αυγής, στην Κοπεγχάγη γοργόνα
Για σένα κίνησαν και φύγαν τα τρικάταρτα πλοία
Ήσουν πουκάμισο αδειανό κι η Ελένη στην Τροία
Μα κι από κάπου αλλού σε ξέρω και να δεις που σε είδα
Με το μαχαίρι στο λαιμό πριν να φυσήξει στην Αυλίδα
Στην πιο μεγάλη τη χαρά στην πιο απύθμενη λύπη
Δίπλα στο Μάρκο Αντώνιο ώρα που ο θεός τον απολείπει
Ήσουν Σαλώμη και κρατούσες τον Ιωάννη στο πιάτο
Και η καρδιά μου που χτυπά αριστερά κι από τα κάτω
Μια μαντινάδα ενός βοσκού στ’ Ανωγειανό αόρι
Σε πίνακα του Hussain κόκκινη πόρνη στη Λαχόρη
Ήσουν εκείνη η στιγμή που σμίγουνε σφυρί κι αμόνι
Ήσουν τραγούδι ερωτικό και θα σε λέγαμε Αντιγόνη
Κλεισμένη ήσουν στις σελίδες γερασμένου γραφιά
και κάποιος στίχος μου χαμένος στα παλιά μου τα χαρτιά
Αντικρίσαμε μαζί στην Καζαμπλάνκα μια δύση
«Ξέρεις Ίνγκριντ εμείς οι δυο θα `χουμε πάντα το Παρίσι»
Μη με ρωτάς για να σου πω δεν τα θυμάμαι όλα τα άλλα
μόνο δυο χείλη σφαλιστά και δυο μάτια μεγάλα.

Ξέρεις νομίζω κάπου σ’ έχω ξαναδεί
Μη με ρωτήσεις που και πότε δε θυμάμαι
Μα έχουμε πολλές φορές συναντηθεί
Από παιδί και τώρα πια δε σε φοβάμαι
Στην Καρταχένα ή τη Βερόνα την παλιά
Στ'άστρα, στη θάλασσα, στη γη, και στο φεγγάρι
Στου Καπουλέτου την πανάρχαια γειτονιά
Μάτια μεγάλα στρείδι με μαργαριτάρι

Ήσουν οι μνήμες οι παλιές στα απομεινάρια μιας μέρας
Στη Καρταχένα ήσουν ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας
Στο παλιό μου το σχολειό στο τελευταίο θρανίο
Μια αφιέρωση κρυφή σε μια σελίδα απ'τα βιβλίο
Πήρα στην πρώτη μου σκοπιά μαζί μου όλα τα σημάδια σου
Σε έβλεπα στο πεδίο βολής και όλο στόχευα τα μάτια σου
Ήσουνα άτακτες στιγμές που ύστερα μπήκαν σε σειρά
κάτι απ’ την πρώτη είχε, θυμάμαι, η τελευταία μας φορά
Στη Θήβα ήσουν ξακουστή για κείνο το μειδίαμά σου
Είσαι η σφίγγα κι ακόμα δεν έχω λύσει το αίνιγμά σου
ήσουνα βλέμμα βιαστικό και άγγιγμα οριακό
ήσουν κι εκείνο το «θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό»
ήσουνα τρένο που έφυγε και τώρα πια δεν το φτάνεις
κι αποχαιρέτα τη που λες την Αλεξάνδρεια που χάνεις
Σε τραγουδούν στο Μέχικο και σε χορεύουν στην Κούβα
Διήγημα σε έκανε ο Μάρκες και ποίημα ο Νερούδα
Σε κάτι σκόρπια στιχάκια πήγα και σε έβαλα κι εγώ
Που τόσα χρόνια τραγούδι δεν είχα γράψει ερωτικό
Αλλά παράγινα μελό, δε θα μιλήσω για τα άλλα
Μόνο για χείλη σφαλιχτά και για δυο μάτια μεγάλα

Ξέρεις νομίζω κάπου σ’ έχω ξαναδεί
Μη με ρωτήσεις που και πότε δε θυμάμαι
Μα έχουμε πολλές φορές συναντηθεί
Από παιδί και τώρα πια δε σε φοβάμαι
Στην Καρταχένα ή τη Βερόνα την παλιά
Στ'άστρα, στη θάλασσα, στη γη, και στο φεγγάρι
Στου Καπουλέτου την πανάρχαια γειτονιά
Μάτια μεγάλα στρείδι με μαργαριτάρι