Βραμάν αμάν αλάφρυνε η τσέπη
κι έγινε νύχτα η μέρα κι η σκέψη
βάλε να πιούμε το βάρος του κόσμου
για να μερέψει η πίκρα του ανθρώπου.

Σα ρθεις σ’ αυτή τη γη και σα φύγεις
βρε γεροντάκι η ψυχή σου τ’ ορίζει
πώς θα το ζήσεις και λίγο ο χρόνος
κι ο γερο - Λέμας που έσβησε μόνος.

Αυτές τις μέρες δεν είναι για λόγια
ούτε σηκώνει πίστη στα ρολόγια
μόνο ένα γλέντι να κάψει στις χαρές του
να πει κι ο Σόλων τον αμανέ του.

Να τραγουδήσει για αγάπη και πόνο
για το χαμό κι όποιον έμεινε μόνο
να νταλκαδιάσει η ψυχή να γεμίσει
κι ελαφρυά το πρωί να ξυπνήσει.

Να μείνουν πίσω οι αριθμοί και η ύλη
και τα χαρτιά που κρατάνε οι λίγοι
τώρα ωμή γυμνή ευτυχία
να `ν’ η αγάπη κι η ανθρώπινη ουσία.

Να ξαναγίνουμε αυτό που υπάρχει
το μικρό αστείρευτο κάτι
που στους σεισμούς τις φωτιές και την πείνα
τα πάντα να `ναι κάνει αυτά τα λίγα.

Κι ας τακιμιάσουν αντάμα τα χνώτα
που δεν τα φέρνει η ζωή όπως πρώτα
μην είναι τώρα μόνο το έρμο μας ψυχάκι
τώρα που πάει να γίνει μπατιράκι .