Κι αν ριχτώ στα άγρια κύματα
τίποτα δε με τρομάζει
με αστραπές και στ’ αμπάρια φωτιές
μόνο να ξέρω αν με θες.

Ούτε ο καιρός, ο βαθύς ωκεανός
η σκουριά είναι αυτό που φοβάμαι
ύπουλα, αργά με τυλίγει γλυκά
με σκοτώνει κι εκεί που κοιμάμαι.

Έλα να πιούμε για όσα δεν είπες
έλα να πούμε για όσα έχω πιει,
να εκτεθούμε όπως οι αλήτες
γυμνά να μείνουν μες τη σιωπή
τα μυστικά.

Ζήλεψες τα ταξίδια μου
μα εγώ πεθαίνω για σένα
να αφεθώ μέσα σου να χαθώ
θαλασσινό μου νερό.

Νιώθω βαριά αλυσίδα παλιά
στο λιμάνι εργάτης που βρίζει
κι όλο διψώ με ποτήρι αλμυρό
σ’ ένα κάβο που μόνος μαυρίζει.

Έλα να πιούμε για όσα δεν είπες
έλα να πούμε για όσα έχω πιει
να εκτεθούμε όπως οι αλήτες
γυμνά να μείνουν μες τη σιωπή
τα μυστικά.