Τα παιδιά αναίτια πεθαίνουν
σαν τα κρινάκια στο βάζο
δίχως το γιατί να γνωρίζουν.
Τα κοχύλια άψυχα στην άμμο
Μαρτυρούν ένα άδοξο τέλος,
που το πέλαγος τους χάρισε.
Τ’ αστέρια νωχελικά φωτίζουν
τα νεκρά κορμιά των αστέγων
δίπλα σε κάδους απορριμάτων.
Κι εγώ σε μια ιδιότυπη αγρυπνία
κοντά στο τζάκι καθισμένος
καρτερώ τους άλλους ν ’ αντιδράσουν...