Πόσος καιρός να `χει τάχα περάσει
Που είμαι μονάχος κλεισμένος
Μέσα σ’ αυτό το δωμάτιο
Μακριά απ’ την άρρωστη πόλη
Που ζωγραφίζει το χιόνι.

Γιατί αυτή η σιωπή που βαραίνει τα τζάμια
Και που την αναπνέω.

Πάνω στο πιάνο άρχισε να βρέχει
Και δεν υπάρχει καμιά ελπίδα.

(Καμιά ελπίδα πια δεν υπάρχει).

Η βροχή μεταμορφώνεται
Σ’ ένα μεγάλο λουλούδι
Σκεπασμένο από άγρυπνα μάτια
Κι από άσωτα μαργαριτάρια.

Η αθωότητα φιλήθηκε με το ψέμα.

Θα φέρω μια λάμπα
Δε θα μιλήσω
Βαρύς απ’ τον πόνο
Θα λησμονήσω.

Μέσα στις τσέπες μου κρύβω
Κάποιες μικρές καμπάνες.

Κάτι κοχύλια
Με την αφή της θάλασσας.

Είμαι γυμνός σα μια πέτρα
Έν’ άστρο σε μια φωλιά
Ένα καλάμι που τραγουδά.

Μπορώ να κοιτάξω
Ένα παιδί που κοιμάται χαμογελώντας.