Δεν ξέρω τώρα πού γυρνάς
τις κρύες νύχτες του Δεκέμβρη
το σώμα μου το διαπερνάς
για μένα πια δε σ’ ενδιαφέρει

Μόνος γυρίζω στη βροχή
και τα θυμάμαι απ’ την αρχή
κάποιο ραδιόφωνο που κλαίει
όλο μου λέει

Και λέει, και λέει, και λέει

Λέει πως όλα τα `χω δει
τα όριά μου έχω σπάσει
εγώ με σένανε μαζί
όλο τον κόσμο έχω χάσει

Σαν παραμύθι σκοτεινό
που τις σελίδες του περνώ
στο τέλος θα `ρθεις πάντα λέει
κι όλο μου λέει

Και λέει, και λέει, και λέει και κλαίει

Και λέει για τις νύχτες μας
για τη φωτιά που ακόμα καίει
στου έρωτα το άλλο φως
πώς να ξεχάσω πες μου πώς
καθένας μας αιχμάλωτος
στον άλλονε ευάλωτος

Δεν έχω τρόπο να σε βρω
μα ούτε και να σε ξεχάσω
να σε θυμάμαι δεν μπορώ
μα ούτε και να σε προσπεράσω

Δεν ξέρω πια αν μ’ αγαπάς
αν με θυμάσαι κι αν σε νοιάζει
ή αν είναι μόνο όλα αυτά
η μοναξιά μου που σου μοιάζει