Απόψε ο ουρανός είναι θεσπέσιος έτσι που έγειρε
πάνω στα σκοτεινά μυστήρια των κάστρων.
Στέκομαι κει ψηλά και λικνίζομαι στο ρυθμό των
τρεμάμενων άστρων

Η δροσιά περονιάζει. Μα εγώ δεν έχω πια σκοπό
να βγω σε νέους δρόμους.
Λέω ν’ απλώσω το χέρι μου να πιάσω λίγο ουρανό
να ρίξω στους γυμνούς μου ώμους.

Στη γαλήνη τής νύχτας με πολιορκούν οι ώρες
όπως επίμονα ποιήματα.
Όμως εγώ σε σκέφτομαι ως τα πρώτα βραχνά
των πετεινών τα λαλήματα.

Μ’ έχουν ήδη κυκλώσει τα χρώματα της αυγής
βάφουν το σώμα,
βάφουν τα ξεχασμένα όνειρα και τη θλιμμένη μου
ψυχή στο πορφυρό χρώμα.

Όσο περνούν οι ώρες ψάχνω ανήσυχος να σε βρω,
όμως εσύ έχεις πια φύγει.
Μένει το άρωμά σου στον αέρα και στο κορμί
του έρωτα τα ρίγη.

Γιατί να φύγεις; Όταν εσύ φεύγεις, ο θάνατος
θρονιάζεται στη δική σου θέση.
Με φωνές και χειρονομίες προσπαθώ να τον
ταρακουνήσω για να πέσει.
Γελάει ειρωνικά. Λέει: Συγγνώμη! την είδα αδειανή
και σκέφτηκα μήπως θα ήθελες υπηρεσία.
Θα σου ετοιμάσει πρόθυμα το πρωινό
μια φέτα φρέσκια μοναξιά
μια κούπα παλιά απελπισία.