Από το βλέμμα μου ως το δικό σου έχει κιόλας χαθεί ο μισός
παράδεισος. Κι όσο η εικόνα σου με δένει μαζί σου
τόσο γίνεσαι αυτόνομη και ξένη,
φρουρός έξω απ’ το κορμί μου απόμακρος.
Κι εκείνο που μ’ αιχμαλωτίζει δεν είσαι πια εσύ
με τη ζεστή σου ύπαρξη, με το κορμί και την ψυχή σου,
μα το όραμά σου κι η εικόνα σου και τ’ όνομά σου,
ο κλέφτης της πραγματικής σου ύπαρξης,
που θέλει να επιβληθεί πάνω μου, να σε εκμηδενίσει.
Γι’ αυτό αποζητώ τη σάρκα σου κι αρνούμαι
υποκατάστατα εικόνων και λέξεων.
Γιατί όταν μιλώ, χωρίζομαι απ’ τον εαυτό μου,
δεν είμαι εγώ, μα η παρουσία του ονόματος
που βρίσκεται πέρα από μένα και σκεπάζει το κενό.
Η λαλιά μου αποκαλύπτει την ύπαρξη της ανυπαρξίας σου.