Η ζωή μου μαύρη καταιγίδα,
κύμα του πελάγου αγριωπό,
και η μόνη φωτεινή ελπίδα
είσ’ εσύ που τόσο αγαπώ.
Η ζωή μου του χειμώνα μπόρα,
ούτ’ ένα τραγούδι μου να πω,
και η μόνη μου ελπίδα τώρα
είσ’ εσύ που τόσο αγαπώ.

Μόνο εσύ που τόσο αγαπώ
με κρατάς γερά και στέκω.
Με τα βήματά σου περπατώ,
με τα δυο σου μάτια βλέπω.

Η ζωή μου μαύρη καταιγίδα,
κύμα του πελάγου αγριωπό.

Η ζωή μου μάσκα που γελούσε
κι ας πονούσα μέσα μου βαθιά,
έκρυβα το δάκρυ που κυλούσε
ώσπου φάνηκες κάποια βραδιά.
Στης νυχτιάς κρυβόμουνα το χρώμα
για να μη με δούνε και ντραπώ
κι ένα χέρι μ’ άρπαξε απ’ το χώμα,
το δικό σου χέρι π’ αγαπώ.

Μόνο εσύ που τόσο αγαπώ
με κρατάς γερά και στέκω.
Με τα βήματά σου περπατώ,
με τα δυο σου μάτια βλέπω.

Η ζωή μου μαύρη καταιγίδα,
κύμα του πελάγου αγριωπό,
και η μόνη φωτεινή ελπίδα
είσ’ εσύ που τόσο αγαπώ.