Γράψανε τ’ όνομά του στη σιδερένια πόρτα
σ’ ένα τετράγωνο μικρό χαρτί.
(Άρχιζε μια καινούρια μέρα. Τι να `ναι τάχα αυτό π’ αρχίζει;)
Γράψανε τ’ όνομά του σ’ ένα τετράγωνο μικρό χαρτί.

Στη λιτανεία του πρωινού γελούσαν οι τανάλιες του ήλιου
(χάθηκαν όλα τώρα πια. Μα τάχα ποια είν’ η απώλεια και ποιο το κέρδος;)
Γράψανε τ’ όνομά του στη σιδερένια πόρτα
έμεινε μια φωτογραφία μικρή, στη λάσπη, που κρατούσε
μοιράσανε τα ρούχα του στους οπλισμένους στρατιώτες.

Δε μίλησε "Τετέλεσται" Είπε μονάχα τ’ όνομά του
(μα ποιο είν’ το τέλος τάχα και ποια να `ναι η επιστροφή;)
Αυτοί δεν ήταν ήρωες. Όμως ο θάνατός τους
των άδειων μάταιων ημερών νόμιμη πλήρωση
στων άλλων την παραδοχή και την αδιαφορία.

Έμοιαζε σ’ ένα πρόσκαιρο πλαίσιο ξεχασμένο
σα μιαν ανάμνηση ακριβή της τελευταίας υπόμνησης.
Είχεν ακόμα τη σκληρήν ευγένεια των πραγμάτων
που μιας στιγμής η απόσταση ξέρει να υψώνει.