Φτωχογειτονιές, έρημες γωνιές,
έρημες καρδιές, ψυχρές, παγωνιές,
που, σε μουδιασμένη Κυριακή,
στέκει και σας κλαίει θλιμμένη μουσική!

Προσωπάκια που έφεξαν, δειλά
στόματα που η πίκρα τα σφαλά,
που δεν ξέρουνε ποτές φιλί θερμό
άλλο από τον ύστατο ασπασμό,
χέρια κέρινα, παρακαλεστικά
ζητιανεύοντας ανάξια ψυχικά,
και κομμένα μάτια κι ισκιερά-
ω σκουντήματα ως θανάτου θλιβερά!

Θάνατο κι εσύ ζωσμένο, μοναχό,
άμοιρο, αψηλό τριαντάφυλλο φτωχό,
που αντίς να `φεγγες τη ρόδινη χαρά,
μοιάζει ν’ άγιασες από τη συμφορά,
γέρνει η όψη σου, γέρνει και προσκυνά
τα Επιτάφια τα καθημερινά...

Φτωχογειτονιές, έρημες γωνιές,
καμωμένες για τις μαύρες παγωνιές,
καμωμένες για τις άταφες ψυχές,
καθημερινές ψυχές και μοναχές,
για τα λείψανα και για τις Κυριακές
της ψυχής μου, εσείς πατρίδες μυστικές!

Της ψυχής μου που είναι κρύα, και μοιάζει σα
δίσκος με σταυρό και κόλλυβα χρυσά
και στη μέση έν’ αγιοκέρι, ταπεινά,
στης Αγάπης τα μνημόσυνα αγρυπνά.