Ω χαίρε γης απέραντη κι αθάνατη και πρώτη
με τ’ αγριοθώρητα βουνά, τα φοβερά ποτάμια!
Συ πρωτογνώρισες το φως του στοχασμού και πρώτη
έφραξες των ανθρώπινων παθών τον καταρράχτη.

Πρώτη το Νόμον έθεσες κι ημέρωσες τα πλήθη
και πρώτη στ’ άσπρο το χαρτί εκάρφωσες το Λόγο.
Τώρα η ανθρωποπλήμμυρα του λαού σου ψηλά στήνει
της Λευτεριάς τ’ αστραφτερό κι απέθαντον αστέρι.
Κοίτα τριγυρω στα βουνά, στα πέλαγα, στα ουράνια,

μυριάδες κόκκινα μπαϊράκια της λευκής ειρήνης,
που τ’ ανεμίζει ο άνεμος και τραγουδούν μαζί του.
Ω χαίρε χώρα απέραντη κι αμέτρητη και πρώτη!
Πρωτόθεσες τη θέληση ψηλότερα απ’ τη φύση,
πρωτόθεσες το λογισμό ψηλότερα απ’ την τύχη.

Όλοι σε κράζουν οι λαοί και Μάνα κι Αδερφή τους
και μόνο οι κλέφτες των λαών, πράσινοι από το μίσος,
φοβούνται τον αέρα σου και τρέμουνε το φως σου!
Σε θέλουν σκλάβα να χτυπάς το κούτελο στο χώμα!
Χασίσι αν θες, μετά χαράς, αλλ’ όχι ελευτερία!

Ω χαίρε χώρα αμέτρητη κι απέραντη και πρώτη
με τ’ αγριοθώρητα βουνά, τα φοβερά ποτάμια!
Σε χαιρετάνε λαγούτα σου λιοντάρια, αϊτοί κι αστέρια,
κι ο ελληνικός ο φοίνικας, που θάνατο δεν έχει.