Λειψή η ανατολή
ο καιρός σου παρήλθε και
δεν παρηγορούνται πια τα τριαντάφυλλα
γυμνά αγκάθια σε ξερόκλαδο κορμί
το στερημένο των φιλιών σου.

Σ’ αφουγκράζομαι
σε κάποιαν έρημο πλεύση,
σ’ αναζητώ
σε χρόνο μη ευδόκιμο,
μοιάζω
ξένη σε κάθε εποχή
μια παρωδία διαρκείας —χαμογέλα—

Ακραία τα φαινόμενα που μας εμπόδισαν,
ακραία και η καιροσκόπος μου επιθυμία,
ακέραια η θλίψη μου κάθε άνοιξη.

Ανατρέχω στα ύστατα ημερολόγια
σημειωμένος ήδη ο καιρός της απουσίας
με κρύα σκοτεινή αναπόληση.

Και το χαρτί μουσκεύει από ξένα δάκρυα
που νιώθουν την οδύνη μου δική τους.

Τουλάχιστον συννεφιά.
Ναι, και βροχή παρακαλώ αν επιτρέπεται
βίαιη και εκκωφαντική, σαν κάθαρση.

Να με ξεπλύνει απ’ την εκούσια απάθεια
να παρασύρει εκείνο το λυγμό
που έτσι κι αλλιώς δεν άκουσες.

Στη θάλασσα, στη θάλασσα
να πνίξουμε τις λέξεις
των ανοχύρωτων ονείρων.