Εδώ που μ’ άφησες να περιμένω είναι άνυδρη
έρημος. Όπου να πάω,
περπατώ πάνω σε δισεκατομμύρια κόκκους άμμου,
κατάστεγνος σαν φτερό ξεραμένου τζίτζικα
στον άνεμο, και σ’ αγαπάω.

Γι’ αυτό μπορώ και ονειρεύομαι οάσεις παράξενες
με λωτούς και μήλα
και πίνω νερό ανύπαρκτο από τα σιντριβάνια
των αντικατοπτρισμών σου, με το κεφάλι μου ψηλά
σαν την καμήλα.

Κι είναι το ταξίδι που μου επέβαλες ακαθόριστο
χρονικά και απροσανατόλιστο τοπικά
μέσα στην κρύα μοναξιά τη νύχτα
όπου πλήθος τσακάλια με κυκλώνανε
και μια αλεπού παράφωνη μ’ αλύχτα.

Παλιότερα χανόσουν μες στα πυκνά
των αναζητήσεών μου σκοτεινά δάση,
όπως εγώ στα αδιέξοδα της ψυχής μου που νόμιζα
πως είχα ήδη από καιρό δαμάσει.
Κι είχα να αντιμετωπίσω άοπλος στις ερμιές
τους άγριους πεινασμένους λύκους
που άλλο δε σκέφτονταν παρά να χορτάσουν
την πείνα τους
απ’ τους χαμένους μες στους λαβύρινθους
της ψυχής τους δυστυχείς καταδίκους.

Τώρα στην έρημο μόνο οι ύαινες καραδοκούν κάτω
από κάποιο ίσως ξαφνικά επερχόμενο δρολάπι
κι η δική σου η γνωστή δοκιμασία,
να δεις με τα μάτια σου
αν αντέξω μια τόσο πονεμένη αγάπη.