Δεν είναι κόσμοι χωριστοί Παράδεισο και Κόλαση,
— έτσι στα μάτια φαίνονται του φόβου και της πεθυμιάς.
Αλλιώς δεν είν’ ο αληθινός κι αλλιώς ο ψεύτικος ντουνιάς.
Ένα βασίλειο Γη, Ουρανός και Δυνατοί κι Αδύνατοι

κι ένας κρατεί, ο αιώνιος, νόμος της Βίας και της Φθοράς.
Στου κάτου κόσμου πλάστηκε τ’ αχνάρ’ η Αιωνιότητα.
Δε σας προσμένει εσάς φωτιά της Γέενας, μαύροι αμαρτωλοί,
και δικιοσύνη εσάς, πικρή των πονεμένωνε φυλή.
Όσ’ είσαστε πάνω στη Γης σκλάβοι τυφλοί και θύματα

κι εδώ θε να `στε θύματα και σκλάβοι, ως άλλοτε, τυφλοί.
Οι Δυνατοί κρατήσανε ψηλά την άγια φλόγα μου,
που των αλλών ο θάνατος δικιά τους ήτανε ζωή,
και της Φθοράς στεριώνανε στα πέρατα την προσταγή.
Αυτοί μονάχα τίμησαν παράξια την εικόνα Μου

και σβήνανε των ουρανών τη δίψα, όπου ανοιχτή πληγή.
Πάντα στο κλάμα τ’ αλλουνού το γέλιο θα ποτίζεται.
Κι εδώ `ναι χρεία ο πόνος σας για τη δική τους τη χαρά.
Και θα χιλιάσει, ό,τι ποτέ σας πόνεσε για μια φορά:
Πλάι στο δικό σας τον ιδρό και την καρδιά την άγονη

να φέγγει ο άνεργος ο νους στου Ωραίου λουσμένος τα νερά.
Κι όταν σε κάποια ώρα καλή σας έστειλα το Σπλάχνο μου,
να δοκιμάσω θέλησα, σε ποια θα φτάνατε ηδονή,
σε ποια σκληράδας κορυφή, — χαρά δική μου αλαργινή.
Οι σταυρωτήδες άξια μου παιδιά κι όποιος ανήμπορος,

καθ’ ώρα θα σταυρώνεται, θα πάσκει και θα λησμονεί.
Της θέλησής Μου οι Δυνατοί καλοί πρωτάρχοι στάθηκαν.
Τη δόξα μου θεμέλιωσαν πάνου στα πέλαα των παθώ,
— δεν έχει ο πόνος τελειωμό, δεν έχ’ η άβυσσο βυθό! —
Αν μια στιγμή βασίλευε κάτω στη Γης ισότητα,
η βασιλεία Μου θα `παυε, δε θα `χα εγώ που να σταθώ.