Άκρη το ανώνυμο όργανο
στην κρύα πλατεία σαλεύει
κι άσφαλτα τις παράκαιρες
τις νότες του δουλεύει.

Δε μελετάει τα ονείρατα
κι – απόψε – ένα προς ένα
δε λύνονται τα μυστικά
και τα μαρτυρημένα.

Δεν πάει να παραπονεθεί,
μηδέ να καλοπιάσει:
Μόνο ερεθίζει την καρδιά
και κλαίει για να δαγκάσει.

Πιο αλύγιστα, παρά γλυκά,
ξορκίζει και μαλώνει.
Κι ως να `ταν λόγος, που άσκεπο
το πείσμα τον κλειδώνει,

ήχος σκληρός κι αγύριστος,
που το σκοπό του χάνω,
πάει κ’ έρχεται στα τέλια του
και στα κλειδιά του απάνω

τόσο πολύ, που είν’ αρκετό
για την ψυχή, – ως να πάψει –
όχι να στέρξει, – μοναχά
να δυνηθεί να κλάψει.-