Ποτέ δεν τη φαντάστηκε τέτοια τιμή η Δαλασηνή!
Ο γιος της αυτοκράτορας, κι εκείνη να κινεί
του Κράτους τα ηνία, στην Πόλη αρχηγός,
όσο έλειπε ο Αλέξιος στην μάχη στρατηγός.
Περήφανη, σεμνή, σεβάσμια η Άννα,
όμως κι αγέρωχη, άτεγκτη, ως βασιλέως μάνα,
έκρυψε τη χαρά, που να την κάνει θα μπορούσε,
από συγκίνηση να χύσει, δημόσια, ένα δάκρυ,
σαν της διάβαζαν το χρυσόβουλλο, που την τοποθετούσε
στης Ρωμανίας την αρχή, Δέσποινα απ’ άκρου σ’ άκρη...
"Ό,τι δικό μου, και δικό σου", έγραψε ο Κομνηνός,
στη μάνα του αφήνοντας την αυτοκρατορία.
Ώστε ένα το όνειρό τους, κι ο στόχος τους κοινός.
Κι ας έλεγαν, στης Πόλης την αγορά, με μοχθηρία,
έξαρχοι των συντεχνιών, μα και συγκλητικοί,
ότι από τους Κομνηνούς αρχίζει η ιστορία
που έκανε τον θρόνο, καρέκλα οικογενειακή.
(Ίσως εξαίρεση ο Ανδρόνικος όμως κι αυτή περαστική).