Έρχονται συχνά από βαθιά
κι έχουν εκείνο το ακαθόριστο του ανέμου.
Τα μαλλιά τού ενός να φεύγουν,
καπνός καραβιού προς τα πίσω,
κι ύστερα απλωμένα ασάλευτα στο χώμα,
μετά τον πυροβολισμό.

Και το πράσινο γύρω να επιμένει.
Στέκομαι ασκεπής και προσκυνώ.

Ο άλλος, τα χέρια σε διάσταση - ένας σταυρός.
Και πέρα, άλλοι σταυροί και στη συνέχεια κρεμάλες.

Κι η μνήμη χλωρή
να φυσά καταπάνω μου ακατάπαυστα ανιστορώντας.
Τα λέμε πότε πότε με το φίλο μου τον Κώστα.
Οι νεότεροι μορφάζουν, πιστεύουν μόνο ό,τι βλέπουν.
Δε γνωρίζουν
πώς κινούνται τα φύλλα στο πυκνό το δάσος,
ποιος ανεβάζει την ασώπαστη θάλασσα
ή πώς μας βρίσκει η λευτεριά αδελφωμένους.

– Τα φύλλα απλώς κινούνται,
η θάλασσα ανεβαίνει
κι η λευτεριά, να, έτσι απλά, μας βρίσκει.