Για κάλλιο πάντα επάλευες, στα χείρου εκατρακύλας.
Σε γράφανε θεογέννητο, σ’ είχανε γιο της σκύλας.
Ντόπια και ξένα παγανά, συδυο συντρεις, ασκέρι
κι ο τζανταρμάς κι ο δέσποτας μαζί με τον μπαγκέρη

σε βάζαν ν’ αψηλοκοιτάς, που θα κατέβει εκείθες
σπαθοφόρος αρχάγγελος να σφάξει όλους τους Σκύθες.
Δικό σου τίποτα δεν είχες μάιδε τον εαυτό σου
ένα μονάχα σου αγαθό και δόξα ο θάνατός σου!
— Καρτερικά, σα χριστιανός, βαθιά στη λάσπη μένε.
— Όχι, λαέ ακατάλυτε και πάντα προδομένε!