Καμιά συγγνώμη δεν ήταν τόσο ύπουλη
όσο η ειλικρινής σου μεταμέλεια.

Να φύγεις πρόσταζαν τα μάτια μου
όταν τα χέρια μου ολόγυρά σου απίθωναν
μαρτυρικές σιωπές.
Με κατρακύλησες ξανά στην άνοιξη
αιμόφυρτη να μαζεύω ήλιο.

Όχι δε συγχωρώ το βλέμμα αυτό της προσμονής
ανάμεσα στις εμμονές του Μάη,
του Μάη που ξερίζωνε γενέθλιους φόβους
κι έχτιζε υπέρλαμπρες ανατολές
για να θυμάμαι.

Να φύγεις! Είχα πολλή αγάπη μέσα μου
μα πέτρωσε
στης απουσίας σου το μεσουράνημα
και με συνθλίβει.
Οι αποφάσεις κόπιασαν πολύ
για να `ρθουν ως την πόρτα μου
Σκληρός ο ναύλος.

Τώρα με περιφρόνηση
την ύπαρξή μου αποσύρω απ’ τα κατάστιχα
των λιγοστών πιθανοτήτων σου.
Στις στάχτες
η ελπίδα μου κουρνιάζει.