Στη σάλα μπήκε αστραφτερά τριανταφυλλένιο φως
που σκόρπισεν ολόχαρη κι ανάερη δροσιά,
κι έλαμψε λαμπερόχρωμα. Κάποιος τρεμουλιαστός
πόθος σα να γεννήθηκε στο είναι μου βαθιά.

Και μέσα μου σιγάναψε μία γλυκιά φωτιά
κείνο τ’ ονειροθύμητο το τριανταφυλλάκι.
Κ’ έσταξ’ από τα μάτια μου μέσα εις την καρδιά
κατακλυσμός τριαντάφυλλα. – Αχ άστρινο αγγελάκι...

...Και τράβηξα. – Αχ, πάει πια κάθε ομορφιά στην πλάση
γω το `σβησα το πέθανα το φως – αχ... - Έτσι πρέπει!
Και τράβηξα. – Και την πληγή πήγα να μου τη σκεπάσει
η λησμονιά. Της βρύσης της εγύρεψα τη σκέπη.

Και τράβηξα σερνάμενος στη βρύση, που μου τάζει
τη γιατριά, και ρούφηξα... Και η καρδιά μου ανάσανε.
Και, καθώς ήπια το νερό π’ αδιάκοπα σταλάζει,
βάτοι φυτρώσαν μέσα μου και όλα τα σκεπάσανε...

Πάλε μπροστά μου άστραψε η πλανερή θωριά του
και η ψυχή μου αγροίκησε κάτι να της μιλεί.
Όσο κι αν με περδούκλωσε η λησμονιά, η ματιά του
αστραφτερά μου χάρισε μια γλυκοχαραυγή.

Ω! Να ξημέρωσε ξανά! Τριανταφυλλένιο φως
γύρω τριγύρω σκόρπισε το μαγικό αγγελάκι.
Και τώρα πια κακοκαιριές κι αγέρας δυνατός
δεν το ταράζουνε ποτέ τ’ ωραίο μας καϊκάκι.-