Αραδαριά χορεύουν οι τρελομπουκάλες
ως το λαιμό πνιμένες από τα κρασιά τους.
Αβράκωτος, κοιλιά φλοκάτη, τούρλ’ αφάλι,
του Ρούμπενς ο μπεκρoΘεός, τύφλα στο μεθύσι,

γκρεμίζεται απ’ το γάιδαρο και δεν ξυπνάει.
Και του Ευριπίδη ο Κύκλωπας, κουτελομάτης,
χιλιόχρονο λαγούμι ορτό, ξερνοβολάει
μούργα κι αμάσητον, ωμό, ανθρωπίσιο κρέας.
Του Αριστοφάνη ο ψευτοδάσκαλός Σωκράτης,

όταν μπροστά στη μούρη του αστραποβροντήσαν
οι Νεφέλες, τ’ αμόλησεν αθέλητά του.
Παραμυθένια χωρατά παλιού καιρού;
Καθόλου! Αλήθεια τωρινή σου, μαύρε δούλε!
Εσύ μπουκάλα μεθυσμένη που χορεύεις

εσένα θεόν αβράκωτον γκρεμίζει ο γάιδαρος
και σε τσαλαπατά με δυο ζευγάρια πέταλα
εσύ ξερνάς αόμματος χολή και μούργα
κι αμάσητα κι ωμά ανθρωπίσια κωλομέρια
συ βγάζεις τ’ άντερά σου ψευτομπουκωμένος,

όταν ξένοι και ντόπιοι σωματέμποροί σου,
των κεφαλιώνε κυνηγοί (και του δικού σου!)
σε λένε ντόμπρο Χριστιανόν (ο θεός μαζί σου!)
κι ακρίτα πολέμαρχο της "Ελευθερίας"!